چاپ

عصر قم - یک کارشناس مذهبی گفت: تولد وجود امام حسین(ع) بهترین هدیه الهی به اهل عالمی است که در اقیانوس بی کران دنیا، بعد از پیامبر اکرم(ص) راه را گم کرده اند؛ به همین سبب است که در روایت آمده "اِنَّ الحُسَین مصباحُ الهُدی والسفینه النجاه، قطعا حسین(ع) چراغ راه هدایت و کشتی نجات است".
حجت الاسلام والمسلمین کریم مومنی در گفت و گو با خبرنگار ایسنا منطقه قم، عنوان کرد: حضرت سیدالشهداء(ع) سال سوم هجری به دنیا آمدند و در سال 61 هجری نیز در روز عاشورا به شهادت رسیدند، به این ترتیب، امام حسین(ع) حدود 57 یا 58 سال در دنیا زندگی کردند.
وی افزود: تمامی 57 یا 58 سال دوران زندگی امام حسین(ع)، پر از نکات و فضائلی است که آگاهی یافتن و دانستن آن بر همه شیعیان، لازم و ضروری است، اما متاسفانه اکثر آن چیزی که از امام حسین(ع) نقل شده و ما شنیده ایم، نکات و فضائلی از نحوه شهادت ایشان است.
مومنی با تاکید براینکه تولد امام حسین(ع) سبب نشاط و سرور عالمیان بود، تصریح کرد: تولد امام حسین(ع)، در واقع به معنای باز شدن راه نجات و راه هدایت برای امت و اهل عالم به حساب می آید، همانطور که اگر قایق سواری در اقیانوس، راه و مسیر خود را گم کند، بهترین وسیله جهت خوشحالی او، یافتن وسیله ای برای پیداکردن راه و مسیر است، تولد وجود امام حسین(ع) نیز بهترین هدیه الهی به اهل عالمی است که در اقیانوس بی کران دنیا، بعد از پیامبر اکرم(ص) راه را گم کرده اند؛ به همین سبب است که در روایت آمده "اِنَّ الحُسَین مصباحُ الهُدی والسفینه النجاه، قطعا حسین(ع) چراغ راه هدایت و کشتی نجات است".
این کارشناس مذهبی بیان کرد: ابعاد مختلفی در زندگی سرور و سالار شهیدان(ع)، وجود دارد که اکثر آن در سخنرانی ها مغفول مانده و شیعیان از آن اطلاع ندارند، در صورتی که با مطالعه زندگی امام حسین(ع) در منابع موثق در میابیم که از هنگام پیش از تولد ایشان، تولد، دوران جوانی و تا زمان شهادت احادیث بسیار و داستان های معتبری در فضائل این امام بزرگوار آمده است.
مومنی اظهار کرد: در فضیلت و مقام والای امام حسین(ع)، همین بس که پیامبر اکرم(ص) از ایشان، به عنوان سرور جوانان اهل بهشت یاد کرده اند و هم چنین فرموده اند "حسین(ع) منی و انا من حسین(ع)" به این معنا که "حسین(ع) از من است و من نیز از حسین(ع) هستم".
وی گفت: در منابع معتبر اهل شیعه آمده است که از بدو تولد امام حسین(ع)، مادر گرامیشان حضرت زهرا(س)، هنگامی که گهواره آن حضرت را تکان می دادند، اشعاری را به عنوان لالایی برای فرزند خود می خواندند و در این اشعار، امام حسین(ع) را شبیه ترین افراد به پیامبر(ص) می خواندند.
این کارشناس مذهبی با بیان اینکه پیامبر(ص) بارها بر ادای احترام بر امام حسین(ع) تاکید کرده اند، ادامه داد: حضرت محمد(ص) در تمام عمر خویش بر دوستی با اهل بیت خویش از جمله امام حسین(ع) تاکید داشتند و فرموده اند که اهل بیت من، هادیان امت بعد از من هستند و هرکس با اینان دوستی کند با من دوستی کرده و هرکس با اینان دشمنی کند با من دشمنی کرده است.
مومنی اظهار کرد: محبت و علاقه ویژه پیامبر اکرم(ص) به فرزندان حضرت زهرا(س) از همان ابتدای دوران کودکی این بزرگواران مشخص بوده است، چنانکه در زمان سخنرانی‌های حضرت محمد(ص) و هنگامی که بر منبر مسجد به موعظه می‌پرداختند، امام حسن(ع) و امام حسین(ع) در حالی که کودک بودند، از منبر جد بزرگوار خود پیامبر اکرم(ص) بالا می رفتند، در این هنگام هر کس از اهل مسجد و مستمعین اگر می خواستند مانع این دو کودک شوند، پیامبر می فرمودند " کسی مانع این دو کودک نشود" چرا که این دو کودک بزرگوار نزد پیامبر اکرم(ص) بسیار عزیز و گرامی بودند.
وی بیان کرد: در جای جای زندگی پیامبر اکرم(ص) معرفی جایگاه اهل بیت(س) از جمله امام حسین(ع) دیده می شود، یکی از مواردی که در این خصوص می توان به آن اشاره کرد، داستان روز مباهله است.
این کارشناس مذهبی در رابطه با مباهله، گفت: مباهله به این معناست که افرادی که دربارهٔ مسئله مذهبی مهمی گفتگو دارند در یک جا جمع می شوند و به درگاه خدا زاری می کنند و از او می خواهند که دروغ گو را رسوا ساخته و مجازات کند.
مومنی در رابطه با ماجرای روز مباهله که در زمان پیامبر اکرم(ص) اتفاق افتاد، گفت: پیامبر اسلام(ص) هم‎زمان با مکاتبه با سران حکومت‌های جهان و مراکز مذهبی، نامه‌ای به اسقف نجران نوشت و در آن نامه از ساکنان نجران خواست که اسلام را بپذیرند، مسیحیان تصمیم گرفتند که گروهی را به نمایندگی از خود به مدینه بفرستند تا با پیامبر سخن بگویند و سخنان او را بررسی کنند.
وی ادامه داد: هیأت نجران که شامل بیش از ده نفر از بزرگان آنان بود، به ریاست و سرپرستی سه نفر به نام‌های عاقب، سید و ابوحارثه به مدینه آمدند، هیأت نمایندگان در مسجد مدینه با پیامبر اسلام گفت و گو کردند، پس از اصرار دو طرف بر حقانیت عقاید خود، تصمیم بر این شد که مسئله از راه مباهله خاتمه یابد، از این رو قرار شد که فردای آن روز، همگی خارج از شهر مدینه، در دامنۀ صحرا برای مباهله آماده شوند.
این کارشناس مذهبی تصریح کرد: در آن روز پیامبر اکرم(ص) در حالی که دست امام حسن(ع) را گرفته و امام حسین (ع) را نیز در آغوش کشیده بودند همراه حضرت زهرا(س) و حضرت علی(ع) به مکان مباهله رفتند.
وی افزود: در منایع اهل سنت نیز بر این امر تاکید شده است که اسقف نجران، زمانی که دید پیامبر اکرم(ص)، عزیزترین افراد خود را به مباهله آورده است، گفت "اگر محمد بر حق نبود با عزیز‌ترین افرادش نمی‌آمد و اگر با ما مباهله کند پیش از آنکه سال بر ما بگذرد، یک نصرانی بر روی زمین نخواهد ماند".
مومنی ادامه داد: در روایتی دیگر آمده است که اسقف نجران گفت "من صورت‌هایی را می‌بینم که اگر از خدا درخواست کنند کوهی را از جای خود برکَنَد، به یقین کَنده خواهد شد، پس مباهله مکنید که هلاک می‌شوید و یک نصرانی بر روی زمین نخواهد ماند.
این کارشناس مذهبی بیان کرد: اتفاقاتی از این قبیل همگی بر معرفی جایگاه والای اهل بیت(س) از جمله امام حسین(ع) از همان دوران کودکی اشاره می کند، با مطاله سیره پیامبر اکرم(ص) نیز این مطلب به وضوح مشهود است که پیامبر اکرم(ص) محبت ویژه و خاصی به اهل بیت خود به خصوص سیدالشهداء(ع) داشته اند.
وی گفت: همانطور که در احادیث و نقل های معتبر آمده است، امام حسین(ع) نیز، محبت و توجه ویژه ای به جد بزرگوار خود داشتند و حتی در روز عاشورا نیز، لباس ها و زرهی که بر تن امام حسین(ع) بوده است، یادگار جد بزرگوارشان پیامبر اکرم(ص) بوده است.
انتهای پیام