چاپ

قم انلاين- مرجان انصاري در خصوص اهميت درمان يک فرد معتاد عنوان کرد: فردي که به اعتياد روي مي آورد يک بيمار روحي و جسمي به شمار مي رود و نياز به مراقبت هايي دارد تا بتواند دوباره به زندگي بازگردد.

اين جامعه شناس تصريح کرد: در مواجهه با فرد معتاد نبايد رفتارهايي داشت که او را از درمان نا اميد کند و يا از کانون خانواده و دوستان گريزان گردد.

وي بيان کرد: اعتياد يک گرفتاري بزرگي است که سن و سال و موقعيت اجتماعي و تحصيلات و ...را نمي شناسد و وقتي افراد را گرفتار کند بازگشت به زندگي را دچار چالش مي نمايد و مراحل سختي را بايد براي ايجاد سلامت در فرد گذراند.

انصاري خاطرنشان کرد: گاهي متاسفانه برخي از خانواده ها به طرد فرد معتاد مي پردازند و حتي زنان اولين اقدام در برابر همسر معتاد را طلاق مي دانند در حالي که طرد کردن فرد معتاد و طلاق براي همسر و فرزندان آسيب هاي بيشتري به دنبال دارد و مي توان با کسب مهارت هايي به راحتي اعتياد را درمان کرد.

وي ايجاد اميد در فرد معتاد را يکي از مهم ترين مهارت ها دانست و افزود: فردي که براي بازگشت اميدي ندارد و همه درب ها را بسته ببيند ممکن است علاوه بر اعتياد گرفتار ديگر آسيب ها نيز شود در اين زمينه بايد به فرد براي بازگشت به زندگي اميد بخشيد.

اين جامعه شناس تصريح کرد: همچنين لازم است از هر گونه سرزنش و بحث و جدلي در محيط خانواده جلوگيري کرد بسياري از رفتارهاي فرد معتاد در زمان عصبانيت و خشم کنترل شده نيست پس عصباني کردن و خشمگين کردن اين فرد تاثيري براي بازگشت ندارد و او را از خانواده گريزان مي کند.

وي تاکيد کرد: بايد بپذيريم که امن ترين محيط براي فرد بيمار کانون خانواده است وقتي خانواده را از اين فرد بگيريم ديگر چيزي براي از دست دادن ندارد و فردي که چنين احساسي در جامعه داشته باشد به پوچي مي رسد و افرادي که به پوچي مي رسند ممکن است دست به هر اقدامي بزنند.

انصاري بيان کرد: متاسفانه برخي به تصور اينکه ممکن است آن ها نيز گرفتار شوند معاشرت با افراد معتاد را قطع مي کنند در حالي که براي ايجاد انگيزه و جلوگيري از گرفتاري هاي بيشتر در فرد معتاد لازم است او را تنها نگذاريم از اين رو معاشرت هاي سالم را جايگزين معاشرت هاي ناسالم کنيم.

وي گفت: برخي از نگرش هاي منفي در مورد افراد معتاد وجود دارد که بايد آن را به فراموشي سپرد البته گاهي فرد معتاد با مصرف مواد صنعتي عقلانيت خود را تا مرز جنون از دست مي دهد و دست به کارهاي خطرناک بزند اما اين مرحله از اعتياد نيز نياز به مراقبت هاي شديدتر دارد و بايد براي نگهداري از اين فرد محيط هاي مجهزتري به لحاظ پزشکي و درماني در نظر گرفت و رها کردن اين نوع افراد در جامعه کاري خطرناک و غير عقلاني است.

اين جامعه شناس اظهار کرد: توهين، تحقير و مسخره کردن فرد معتاد و سرزنش هاي پياپي هر کدام فرد معتاد را نا اميدتر و جسورتر مي سازد از اين رو تلاش کنيم به جاي زخم زبان و عصباني کردن اين فرد با او همدلي کنيم و کمي شرايط او را درک کنيم.

وي در پايان عنوان کرد: بي شک هر يک از اطرافيان و اعضاي خانواده به دليل بي توجهي ها و بي مهري ها خود سهمي در گرايش فرد به اعتياد داشته اند از اين رو براي درمان به جاي ترحم دلسوزي هاي بي جا از درب محبت وارد شويد و با تامين شرايط خوب و تغذيه اي سالم و محيطي امن و آرام فرد معتاد را به زندگي بازگردانيم.