چاپ

عصر قم - خط اول این هفته نشریه کرمان شهر با عنوان `گریه بر سیدالشهدا آغاز راه است` به قلم عبدالرضا شیخ شعاعی سردبیر این نشریه نوشته شد.

عاشورا که گذشت، دو جماعت به عزای حسین - علیه‌السلام - برخاستند؛ جماعت زینبیان در ادامه‌ی قیام عاشورا و در ادامه‌ی راه حسین - علیه‌السلام -، باید عزای حسین را به پا می‌داشتند و داشتند، اما جماعت دیگری هم بودند که سر به گریه گذاشتند - جماعت کوفیان - و حتی بعدتر، جماعت شامیان نیز، عزادار حسین شدند.
هم زینب - سلام‌الله‌علیها - برای عزای حسین- علیه‌السلام - مجلس به پا کرد و روضه خواند و هم کوفیان. هم آن‌ها که در شهادت سیدالشهدا -علیه‌السلام- به تماشا نشسته بودند، عزادار شدند و هم حتی آن‌ها که در لشکر یزیدیان، روبه‌روی سپاه آن حضرت ایستاده بودند.
اما به همان قاعده که قرآن خواندن خوارج، چیزی از ارزش و اهمیت خواندن قرآن کم نمی کند، به همین حساب، عزاداری کوفیان و شامیان نیز، چیزی از ارزش و اهمیت عزاداری بر مظلومیت سید و سالار شهیدان کم نمی‌کند.
حقیقت این است که در این عالم، هیچ‌چیز نمی‌تواند جای اشک بر سیدالشهدا -علیه‌السلام- را پر کند و همین مجلس روضه‌ سیدالشهدا -علیه‌السلام- است که بشریت را به نجات خواهد کشاند. اما واقعیت این است که گریه بر سیدالشهدا - علیه‌السلام - آغاز راه است، نه پایان راه. شروع ماجراست، نه پایان ماجرا.
آن‌چه در کربلا و در عاشورا بر اهل بیت رسول خدا - صلی‌ الله ‌علیه ‌و آله - گذشته است، آن‌قدر مظلومانه و دردناک، آن‌قدر سخت و جان‌فرساست که نه حتی آدمیان و نه حتی جن و ملک، که جمادات و نباتات را نیز به زاری می اندازد؛ مگر نشنیده‌ایم که آسمان و زمین، بر این مصیبت گریسته‌اند. برای جمادات و نباتات اما این همه‌ی بهره‌ای است که از روضه‌ی سیدالشهدا - علیه‌السلام - می‌توانند ببرند؛ هم‌چنان که برای کوفیان و شامیان، اما برای شیعه‌ حسین - علیه‌السلام - این کم‌ترین بهره از مجالس روضه است.
قناعت کردن به گریه در روضه‌ی سیدالشهدا -علیه‌السلام-، کوتاهی و ظلم به ساحت مقدس حضرت ایشان است.
روضه‌ روز عاشورا تا امروز و تا همین حالا، باید که ادامه یابد. عاشورا، روزی نبوده است که با غروب تمام شود و در تاریخ محبوس بماند؛ عاشورا روزگاری است که هم‌چنان هست.
امام، هم‌چنان هست و مردمانی که امام‌شان را دوست دارند، امام هست و مردمانی که امام‌شان را از جان‌شان بیش‌تر دوست دارند، امام هست و مردمانی که امام را تا مرز جان‌شان، تا مرز مال‌شان دوست دارند، نه بیش‌تر. امام هست و مردمانی که دل‌شان، هم امام را می‌خواهد و هم عیش دنیا را. مردمانی که حاضرند شهادت امام‌شان را ببینند و سپس بر شهادتش، ساعت‌ها و روزها گریه کنند.
گریه بر حضرت سیدالشهدا -علیه‌السلام- نشانه‌ی محبت است و این محبت، اگر به اطاعت رسید، اسباب نجات است و اگر نه، چیزی خواهد بود، در حد همان محبت کوفیان.
گریه بر حضرت سیدالشهدا -علیه‌السلام- آغاز ماجراست، آغاز هزاران سوال؛ که چرا چنین شد؟ که چه کسانی چنین کردند؟ که چرا چنین کردند؟ که مگر امام‌شان را دوست نداشتند؟ که مگر می‌شود امام را دوست داشت و او را در میان شمشیرها و نیزه‌ها رها کرد؟ که کوفیان با خود چه گفتند؟ ‌چه توجیه‌ها داشتند؟ چگونه دنیا و آخرت‌شان را، دل و دین‌شان را محاسبه کردند که فرزند رسول خدا را...
چقدر دلم می‌خواهد مختارنامه را دوباره ببینم.
7437/3028