بزرگنمايي:

عصر قم - قم - شهر مقدس قم در سالروز میلاد دومین اختر آسمان امامت و ولایت، حضرت امام حسن مجتبی(ع) غرق در جشن و نور و سرور است.
  در نیمه ماه مبارک رمضان، ماه ضیافت و رحمت الهی، شهر قم مسرور از میلاد خجسته کریم اهل بیت(ع)، آذین بندی و چراغانی شده و در شب و روز ولادت با سعادت این امام همام، مظهر شجاعت، ایمان، شهامت و سخاوت یکپارچه غرق در شادمانی است.
شهر مقدس قم در شب میلاد این امام کریم و مهربان حال و هوای ملکوتی داشت، حرم مطهر حضرت معصومه(س) و مسجد مقدس جمکران با اجرای برنامه های مداحی اهل بیت(ع) میزبان هزاران تن از شیفتگان خاندان اهل بیت عصمت و طهارات(ع) بودند که از سراسر کشور خود را به این اماکن مقدس رسانده تا با شرکت در جشن سالروز ولادت حسن مجتبی(ع)، این عید فرخنده را به حضرت فاطمه معصومه(س) و حضرت ولی عصر(عج) تبریک بگویند.
مردم قم در جای جای این شهر مقدس با برگزاری آیین های جشن و سرور، میلاد حضرت امام حسن مجتبی(ع) را گرامی داشتند. در این ساعات سراسر نور و معنویت، بارگاه ملکوتی حضرت فاطمه معصومه(س) و بقاع متبرک امامزدادگان میزبان قلب های پاک و با صفای هزاران زائر، عاشق و شیفتگان خاندان اهل بیت عصمت و طهارت است که برای عرض تبریک در این اماکن مقدس گردهم آمده اند.
مردم روزه دار و زائران با در دست گرفتن شاخه های گل و حضور در حرم مطهر به مداحی اهل بیت(ع)، مولودی خوانی و سخنرانی در خصوص زندگی گهربار این امام بخشنده گوش جان داده و قرار است در آیین جز خوانی قرآن کریم که همه روزه در ماه مبارک رمضان در این مکان مقدس برگزار می شود، شرکت کنند.
مراسم جشن و سرور در مساجد و تکایا و دیگر اماکن متبرک و در دفاتر و بیوت مراجع تقلید و دفتر مقام معظم رهبری در قم با حضور محبان و ارادتمندان اهل بیت عصمت و طهارت(ع) برگزار شد.
طلبه های غیر ایرانی هم دوش با مردم متدین در جشن سالروز میلا این امام بخشنده شرکت کردند. حضور پیر و جوان، زنان و کودکان در حرم مطهر و شرکت در برنامه های فرهنگی و معنوی از زیباترین جلوه های این روز بزرگ بود.
امام حسن فرزند امام علی بن ابی‌طالب(ع) و حضرت فاطمه زهرا(س) در شب نیمه ماه مبارک رمضان سال سوم هجری قمری در شهر مدینه دیده به جهان گشود. ابو محمد تنها کنیه آن حضرت و سبط، سید، زکی و مجتبی از القاب ایشان می باشد که مجتبی معروفترین لقب دومین پیشوای شیعیان است، هم چنین امام حسن(ع) از جهت منظر و اخلاق و پیکر و بزرگواری به رسول اکرم(ص) بسیار شبیه بود.
حسن بن علی(ع) بیش از چند سال از دوران جد بزرگوارش را درک نکرد، چراکه ایشان تقریبا هفت سال بیش نداشت که پیامبر اسلام رحلت کرد. پس از رحلت پیامبر(ص) تقریبا 30 سال در کنار پدرش امیر مومنان(ع) قرار داشت و پس از شهادت پدرش (در سال 40 هجری) به مدت 10 سال امامت امت را به عهده داشت.
مردم در مسجد کوفه در روز بیست و یکم ماه رمضان سال چهلم هجرت بعد از شهادت مولی الموحدین(ع)، با امام حسن(ع) بیعت کردند.
یکی از خلفای زمان امام حسن مجتبی(ع) معاویه بود که پس از توطئه های فراوان، اوضاعی برای امام(ع) پیش آورد که امام جز صلح با معاویه، راه حل دیگری نداشت، از این رو سرانجام پیشنهاد صلح معاویه را قبول کرد، امام حسن(ع) با پذیرش صلح از برادر کشی و خونریزی و قتل عام شیعه که هدف اصلی معاویه بود جلوگیری کرد.
تمامی تلاش امام حسن پس از قبول صلح این بود تا در تمام این مدت به حفظ نیروهای کیفی و خالص، بازسازی نیروهای خسته و تفسیر صحیح اسلام بپردازد و زمینه انقلاب سرخ حسینی(ع) را فراهم سازد.
امام حسن(ع) فردی بسیار شجاع و با شهامت بود و ایشان در جنگ های بسیاری شرکت کرده بود و هرگز ترس و بیم در وجود او راه نداشت، این امام همام در راه پیشرفت اسلام از هیچ گونه کاری دریغ نمی ورزید و همواره آماده مجاهدت در راه خدا بود.
پیشوای دوم، دارای خصوصیات اخلاقی و رفتاری بسیاری از نظر علم، تقوی، زهد و عبادت داشت و به علت سخاوت بی حد به کریم اهل بیت(ع) شهرت یافت و از لحاظ بذل و بخشش و دستگیری از بیچارگان و درماندگان نیز در عصر خود زبانزد خاص و عام بود.
سیره عملی آن حضرت در تمام شئون زندگی الگویی برای تمام زنان و مردان عالم است، کریم اهل بیت(ع) سرانجام در روز 28 صفر سال 50 هجری قمری با توطئه معاویه براثر مسمومیت در سن 48 سالگی به شهادت رسید و در قبرستان «بقیع » در مدینه به خاک سپرده شد.