بزرگنمايي:

عصر قم -
غم و شادی هر دو از نیازهای روحی انسان هستند و باید توجه شود که هر دو این‌ها به اندازه‌ای در زندگی وجود داشته باشند، شادی زیاد باعث غفلت انسان از یاد خداوند و غم و اندوه طولانی مدت سبب افسردگی و خستگی روح انسان می‌شود.
با شروع ماه ربیع الاول مسلمانان لباس مشکی را از تن به در می کنند و بعد از دوماه عزاداری، شاهد رونق دوباره مجالس شادی هستیم؛ اما برخی افراد چندسالی است که به ترویج دهه های مختلف عزا می پردازند و گویا حاضر نیستند کمی هم به شادی و سرور حتی در ماه ربیع الاول که اتفاقات مبارکی چون ولادت پیامبر (ص) و امام صادق (ع)، ازدواج پیامبر (ص) با حضرت خدیجه (س)، هجرت پیامبر (ص) از مکه به مدینه و آغاز امامت حضرت صاحب الزمان(عج) در آن رخ داده است، روی آورند.
یکی از این دهه‌ها، دهه محسنیه است، که برخی دهه اول ماه ربیع الاول را به خاطر شهادت محسن ابن علی(ع) به عزاداری می‌پردازند.
بنا بر قول مشهور، بعد از ماجرای سقیفه طرفداران خلافت ابوبکر برای گرفتن بیعت از حضرت علی (ع) به بیت ایشان می‌آیند، اما از آنجا که حضرت حاضر به بیعت کردن با ابوبکر نبوده، طرفداران خلافت ابوبکر به زور متوسل می‌شوند و به خانه حضرت علی (ع) حمله می‌کنند، در جریان این حمله و بر اثر جراحاتی که بر حضرت فاطمه (س) وارد می‌شود، ایشان فرزند خود یعنی محسن را که 6ماهه باردار بوده‌اند، از دست می‌دهند.
البته زنده نگه داشتن یاد خاندان اهل بیت(ع) فی النفسه کار پسندیده‌ای است، اما برگزاری دهه های مختلف باعث ایجاد نوعی افراط گرایی در دین شده و حتی ممکن است برخی افراد را نسبت به دین اسلام که تاکید بسیاری به شادی دارد، بدبین کند، آن هم بلافاصله بعد از اتمام دوماه عزاداری.
نظر مراجع تقلید در خصوص دهه محسنیه
آیت الله مکارم شیرازی در خصوص دهه محسنیه معتقدند: توسل به ذیل عنایت معصومین (علیهم السلام) و فرزندان آنها کار بسیار خوبی است، ولی بهتر این است که برنامه های جدیدی که در میان شیعه سابقه نداشته است ترتیب داده نشود تا برنامه های موجود کم رنگ نگردد.
نظر آیت الله شبیری زنجانی هم در این رابطه، اینگونه است: افراط در عزاداری ها به تفریط می انجامد. از آنجا که جامعه نمی تواند نسبت به همه عزاداری های پیاپی مراقبت داشته باشد سرانجام به انکار مجموع عزاداری روی می اورد.
طی تماس خبرنگار ایسنا منطقه قم، با دفتر آیت الله وحید خراسانی که از مراجع پیشگام در اقامه عزا برای اهل بیت(ع) هستند و در ایام شهادت حضرت زهرا(س) و امام صادق(ع) و برخی ائمه(ع) دیگر آئین پیاده‌روی با پای پیاده از منزل تا حرم حضرت معصومه(س) را به راه انداخته‌اند، یکی از مسئول پاسخ‌گویی به سوالات شرعی دفتر ایشان گفتندکه این مرجع تقلید هیچ نظری در خصوص دهه محسنیه ندارند.
هیچ شکی در وجود محسن بن علی(ع) نیست
محمدهادی یوسفی غروی عنوان کرد: برخی گمان می‌کنند چون رحلت پیامبر (ص) در اواخر ماه صفر بوده، بنابراین ماجرای هجوم به خانه حضرت علی (ع) برای بیعت گرفتن از ایشان در همین روزها بوده که این مطلب به صورت ضمنی اشاره به شهادت محسن 6 ماهه فرزند حضرت علی (ع) و حضرت فاطمه (س) دارد.
وی افزود: چنین تاریخ دقیقی برای سقط محسن در دست نیست و صرفا گمان می‌شود که در این ایام بوده است، من در کتاب "موسوعه التاریخ الإسلامی" (تاریخ تحقیقی اسلام) با ذکر مستنداتی اثبات کرده‌ام که هجوم به خانه امیرالمومنین (ع) برای گرفتن بیعت، در چند هفته اول بعد از رحلت پیامبر (ص) نبوده، بلکه حدود 3 ماه و نیم بعد از رحلت رسول اکرم (ص) این حادثه رخ داده است.
این استاد تاریخ اسلامی ادامه داد: از بین این دو تاریخی که برای شهادت حضرت فاطمه(س) نقل می‌شود، یعنی یکی در نیمه ماه جمادی الاولی و دیگری در اوایل ماه جمادی الثانی، بنا بر مرحجات محققین، تاریخ دوم به عنوان فاطمیه ترجیح داده شده است.
وی تصریح کرد: آنچه که به عنوان فاطمیه اول در نیمه ماه جمادی الاولی ذکر می‌شود، در واقع اشاره به اصل شهادت حضرت فاطمه (س) نیست، بلکه اشاره به علت، سبب و جهت وفات است، یعنی این تاریخ ابتدای زمان بستری شدن حضرت فاطمه (س) است؛ حوادث حمله به خانه حضرت علی (ع) و شهادت محسن بن علی(ع) در همان ایام حدود نیمه ماه جمادی الاولی واقع شده است.
یوسفی غروی بیان کرد: اصل مسئله بارداری حضرت فاطمه (س) در آن ایام و وجود فرزند، یک مسئله ثابت شده است و هیچ شکی در آن نیست، علامه محقق سیدمحمدمهدی موسوی خرسان نجفی در یکی از کتاب‌های خود به صورت مفصل، مستدل و مشهور به این مسئله پرداخته است.
این عضو شورای کتاب مجمع جهانی اهل بیت(ع) تاکید کرد: اصل وجود محسن بن علی(ع) مسئله‌ای مسلم اما سقوطش در کهن‌ترین کتاب با این موضوع، یعنی کتاب سلیم بن قیس هلالی (متوفی 75 هجری قمری)، با دو روایت یکی از سلمان فارسی و دیگری از عبدالله عباس، بیان شده است.
وی در پایان در خصوص روایات نحوه شهادت محسن بن علی(ع) گفت: یکی همان روایت معروف مبنی بر بین در و دیوار ماندن حضرت فاطمه(س) و در نهایت سقط جنین است، روایت دیگر که نسبت به روایت اول محکم‌تر است، این است که از امام صادق (ع) پرسیده شد که حضرت زهرا (س) کی و چگونه وفات یافتند؟ امام صادق (ع) فرمودند که جده‌ام حضرت زهرا (س) سوم ماه جمادی الثانی از دنیا رحلت کرد و سبب وفاتش این بود که قنفذ غلام فلانی (منظور از فلانی خلیفه دوم است که آن زمان هنوز به خلافت نرسیده بود اما سرکرده گروهی بود که ماموریت داشتند امیرالمومنین (ع) را برای گرفتن بیعت ببرند) زمانی که داشتند امام علی (ع) را برای گرفتن بیعت می‌بردند، برای این که حضرت زهرا (س) را برگرداند، با غلاف شمشیر به دو پهلو ایشان زد و آن سبب سقوط جنین شده است.